Liefst eentje op niveau en daarvoor heeft hij de bediende van de koffiebar uitgekozen.
"Wat vind jij daar nou van...", begint hij.
"De overheid wil meer vrijwilligers bij de politiecorpsen invoeren..."
De bediende mompelt 'geintresseerd' iets terug.
"Wist je dat in Londen, die bobbies...tweederde van die bobbies zijn vrijwilligers, wist je dat?
En die hebben dan in principe alle cursussen en opleidingen gewoon gehad, alleen geen recherche papieren. Dus officieel zijn ze geen professioneel bla bladebla..."
Er worden nog wat moeilijke woorden gebruikt.
De bediende moet een klant helpen en breekt hiermee het eenzijdige gesprek af.
De oude man wil graag een gesprek.
Of liever:
De oude man wil graag gehoord worden.
(Want eigenlijk maakt het niet uit wat je terug zegt)
De jonge man heeft niet veel zin in zo'n soort gesprek.
Hij wil zijn koffie opdrinken.
En dan door naar zijn werk.
Maar ze zitten aan hetzelfde tafeltje, in de koffiebar op het treinstation.
En hij kan er niet echt onderuit.
"Wis je dè Mabel Wisse-Smit eigenlijk een andere naam het? Mabel Wisse-Smit?"
"...Tja...iedereen mag in principe zijn naam veranderen..."
"Dè komt, ze het d'r vader verloren toen ze nege was hè. Ze was nege toen hij overleed. Nege. Dus ze het hem eigelijk hillemaal nie gekend..."
"...Ja dan kan ik het me wel voorstellen..."
(Ik niet, ik zou juist denken dat die naam het enige is wat je nog van hem meedraagt, dus dat je hem dan liever aan zou houden.)
"Bill Clinton heet ok eigelijk anders hè. Bill Clinton."
"..."
"Die heet eigelijk Bill Blythe!"
"Hm ja...dat moet hij zelf weten..."
De jonge man begint demonstratief zijn spullen bij elkaar te pakken.
"Zo, aan het werk dan maar..."
En weg is hij.
De oude man vervolgt zijn gesprek met de koffiebediende.
Hij vertelt over het weer.
Het was koud gisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten