Als het ineens zo hard begint te regenen dat mijn hond, mijn fiets en ik hals over kop naar een schuilplaats moeten zoeken.
Een soort tunneltje.
Zo'n poort of gangetje dat door een woningblok loopt.
Ongeveer 6 meter droogte in de wolkbreuk.
De ene kant komt uit in een woonwijk.
De andere kant kijkt uit op een park dat aan het spoor ligt.
Dat park wordt het hele jaar door grotendeels bevolkt door clochards van allerlei nationaliteiten.
Het schuim van de straat dat daar hangend, drinkend en mensen-afschrikkend, hun lege dagen vult.
Ook zij worden nat van de regen, zoeken een plek om droog te blijven.
Dus het schuim begint zich te verzamelen in het tunneltje waar ik geduldig sta te wachten op droog.
Drie Oost-Europese kerels in trainingspakken.
Een op een fiets, laat de inhoud van zijn neus nog snel even op straat schieten voor hij binnen komt rijden.
Twee Somaliërs die ieder aan een kant van de tunnel op een stoepje gaan staan.
Een van hen draagt een geruite kniebroek over zijn spijkerbroek.
Ze spreken allemaal in hun eigen moedertaal.
Aan de manier van praten hoor ik dat er anekdotes over en weer gaan.
Een blik bier wordt opengetrokken.
Ze lachen.
De afrikanen zingen zelfs even, het klinkt als een nostalgisch volksliedje uit hun vaderland.
Best gezellig wordt het hier zo.
Ik staar naar de regen, die al wat rustiger wordt.
Tijd om verder te fietsen en deze thuislozenborrel te verlaten.
De gezellige bende.
Ik fiets naar het dak boven mijn hoofd.
Naar mijn lege huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten