In de kleedkamer van het zwembad, klimmen ze op de stenen bankjes.
Armen gespreid laten ze zich vallen.
Fladderend komen ze op de tegels terecht.
Nog een keer.
En nog eens.
Waarom kunnen vogels wel vliegen, mama, en mensen niet?
Ik leg ze uit dat wij heel anders in elkaar zitten.
Dat vogels een lijf hebben dat gemaakt is om te vliegen.
En dat ze vleugels hebben natuurlijk.
Maar wij kunnen toch ook gewoon vleugels aan onze armen maken?
Tja, er zijn er genoeg die dat geprobeerd hebben, maar het is nooit iemand gelukt...
Toch nog eens proberen.
Fladder de fladderfladder*PLOF*
Ik zie die blik in hun ogen.
Die als-je-maar-lang-genoeg-blijft-proberen-dan-lukt-het-wel-blik.
Die je-maakt-mij-niet-wijs-dat-dit-onmogelijk-is-blik.
Die blik waarin je geloof en overtuiging kan lezen.
En ik kan alleen maar hopen dat die blijft.
Zo lang mogelijk.
Omdat het belangrijk is om vertrouwen te houden.
En te blijven geloven.
Ook na de teleurstellingen, hoeveel het er ook zijn.
Ik kan nog zoveel van ze leren.
Foto: Illustratie uit "Iep" van Joke van Leeuwen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten