Happy Birthday, niet erg hard maar schel genoeg om het van behoorlijke afstand nog te kunnen horen.
Zo'n kaarsje met een liedje erin, voor op een verjaardagstaart.
Hij hangt daar, in de Albert Heijn en mijn dochter is bijna jarig.
"Druk hier" staat er.
En nieuwsgierig als ik ben...
Want ja, ik wil wel weten wat ik eventueel in huis haal natuurlijk, voor die €1,39.
Ik heb direkt spijt.
Het melodietje knarst uit de schappen de winkel in.
Gaat dat geluid ook vanzelf weer uit?
Ik hang hem gauw terug aan zijn haakje.
Komt niet van mij hoor!
Stopt hij nou vanzelf of hoe is het...
Moet je dan gewoon nog een keer drukken...
Ai, nee dus.
Niet alleen begint hij doodleuk opnieuw, ook druk ik per ongeluk op het kaarsje dat achter hem in de rij hangt.
Deze begint op zijn beurt enthousiast mee te doen.
Samen hangen ze daar, alsof ze het expres doen, uitgelaten door elkaar heen te blèren.
Oorverdovend lijkt het inmiddels.
Mijn wangen beginnen wat warm aan te voelen.
Weg hier...!
Ik draai me zo nonchalant mogelijk om en begin hun richting uit te schuifelen.
Langzaam, quasi onverschillig, want ik heb dat natuurlijk niet gedaan.
Op die stomme kaarsjes gedrukt.
Bij de soepen hoor ik dat er eentje opgehouden is.
De ander gaat nog even lekker een coupletje door.
Bij de koffie hoor ik hem nog steeds.
Bij de chips moet ik mijn oren echt spitsen.
Ik denk hem nog steeds te horen, maar ik weet het niet zeker.
Het kan ook verbeelding zijn.
Mijn God, ik voel me weer helemaal kind.
Wanneer je iets hebt gedaan wat niet mag en je durft het niet te vertellen.
Omdat je denkt dat het best erg is, terwijl dat eigenlijk hartstikke meevalt.
Zo vervolg ik mijn weg door de winkel.
Wat had ik ook alweer nodig...
Hoor ik hem nog?
Pfff...
Niks tegen mama zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten