Uitgeloofd

Een paar weken geleden is mijn oudste dochter van haar geloof gevallen.
Ze is negen, het is er de leeftijd voor.
Haar fantasie maakt langzaam plaats voor de werkelijkheid.

Ze heeft jongens in haar klas horen praten.
Dat hij helemaal niet bestaat.
Dat het de ouders zijn die onze schoenen vullen.
Dat die baard hartstikke nep is.
Niemand kan zo oud worden.
Die zwarte handschoen die je op pakjesavond onverwachts bekogelt met strooigoed en je een hartverzakking bezorgt, dat is gewoon de buurman.
Het is geen toeval dat Opa steeds net naar het toilet is op het moment dat de mand met cadeautjes aan de deur wordt bezorgd.
Het is niet erg als je toch stiekem "koekoek" zingt aan het einde van dat liedje.
Het zijn gewoon papa en mama.

Ze is er geen moment rouwig om.
Integendeel, ze voelt zich groot en stoer nu ze op de hoogte is.
Haar jongere zusje gelooft immers nog wel.
Ze is nu mijn deelgenoot in dit grote geheim.
Dat vindt ze natuurlijk geweldig en dus speelt ze haar rol fantastisch mee.

Op een dag verliest de jongste en laatste gelovige in ons gezelschap een tand.
Apetrots wordt de tand getoond en zorgvuldig in een doosje gestopt.
Het doosje moet onder het hoofdkussen.
Want alleen dan kan de tandenfee hem vinden en haar rijkelijk belonen met...een centje.

De volgende ochtend is het druk.
Alle spullen moeten bij elkaar gezocht, want ze gaan naar papa voor het weekend.
Het ontbijt achter de kiezen en klaar om te gaan, roept de kleinste ineens:
"Nog even naar boven! Ik moet kijken of de tandenfee geweest is...!"

Ik verstar.
Want sjit.
Vergeten.

Maar dan grijpt ze in.
Zij, mijn oudste telg, mijn partner in crime.
"Wacht even, kom we moeten nog even uhhh...de tafel afruimen, kom!"
Ze laat mij voor om de trap op de gaan en houdt haar kleine zusje tegen.
En klein zusje trapt erin.
Ik ren naar mijn slaapkamer en begin haastig te zoeken naar kleingeld.
Vijftig cent, is dat teveel? Twintig toch maar?
Ach nee, vijftig.
Schiet nou op!

Beneden hoor ik klein zusje opgewonden de trap op neigen.
Maar ik ben nog niet zover!
"Trekken jullie vast jullie schoenen aan?" roep ik terwijl ik het doosje open tracht te peuteren.
Hoe werkt dit ding...
Ik hoor mijn handlangster wederom in de bres springen.
"Ja kom, we moeten onze schoenen aandoen. Kom nou!"
"Okee dannn..."
Ik ben nog net op tijd.
Het muntje in het doosje, onder het kussen, snel die kamer uit want ik was daar helemaal niet, ik was op de badkamer, hoezo?

Terwijl de jongste kirrend haar beloning ontdekt, sluipt de oudste met een veelbetekenende blik de badkamer binnen.
"Bedankt zeg..." fluister ik haar toe en kus haar wang.
"Ik was het helemaal vergeten...goed gedaan!"
Trots lacht ze me toe, mijn heldin.

Ze is de domste niet en is dan ook prima in staat om door te denken en vervolgens haar eigen conclusies te trekken.
Eén en één is twee.
Sinterklaas, tandenfee.
Eén pot nat, dat blijkt maar.