"Ja Goeiemorgen, ik heb een vraag. Ik loop nu al bijna twee weken met een ontstoken oog en het gaat maar niet over."
"Bent u daar al voor bij uw huisarts geweest?"
"Ja, afgelopen maandag, hij heeft me een antibioticum voorgeschreven...zo'n gel die ik in mijn oog moest druppelen. Maar dat was een kuur van vijf dagen en die zijn nu voorbij. Het helpt dus niets, het wordt niet erger maar ook niet beter."
"Hm-hm."
"Ja en ik begin daar dus een beetje de balen van te krijgen, snapt u."
"Dat snap ik."
"Kan ik al bijna twee weken geen make up op...en dat precies in die feestdagen...zit ik daar aan de kersttafel met zo'n pap-oog en een blote billengezicht, echt zó irritant...!"
"Hm-hm."
"Voel ik me zó lelijk!"
"Hm-hm, ja. Mevrouw, u realiseert zich toch wel dat er ergere dingen gaande zijn in de wereld momenteel, toch?"
"Uhm. P-pardon?"
"Nou ja, lastig natuurlijk zo'n ontsteking, maar juist zo rond de feestdagen zou u zich toch bewust mogen zijn van het feit dat er zo ontzettend veel mensen zijn die niet eens een kersttafel hébben om aan te zitten, laat staan met een pap-oog en een blote billengezicht."
"..."
"Ik denk dat veel mensen met alle liefde uw ontstoken oog zouden overnemen om maar aan zo'n feestdiner te kunnen zitten. Persoonlijk vind ik dat u zich lichtelijk mag schamen, mevrouw."
"...Nou ja. Nou zeg! Nou ja! Denkt u nou echt...nou ja zeg, meneer de dokter!
Sorrie, maar als er iemand is die zich het leed van de wereld zwaar aantrekt dan ben ik het wel!
Ik vind dat heel erg allemaal! Ik...nou potverdorie. Ik ben iemand die zich dagelijks bewust is van haar rijkdom, ik waardeer ontzettend hoe goed ik het in dit leven heb en...nou ja! Ik ben daar elke dag dankbaar voor!
Ik...mag ik ook eens klagen?! Mag ik potverdomme! Dat ik een gezonde familie heb en een kersttafel dat wil niet zeggen dat ik niet mag balen van mijn pap-oog!"
"Nou mevrouw, ik probeer alleen maar te zeggen..."
"U-nee! Helemaal niets! U moet nodig praten dokter! U zit hier net zo goed in uw warme spreekkamertje aan uw telefoon met goeie verbinding en een warm huis dat op u wacht. Waarom bent u zelf niet NU in Afrika kindjes van Ebola aan het genezen? HUH?! Kijk naar uzelf, want de pot verwijt de ketel dattie zwart ziet!"
Okay, dit loopt duidelijk uit de hand.
Staand aan het aanrecht gooi ik in gedachten boos de hoorn op de haak.
Ik ben geen beller, het staat me zo vreselijk tegen.
Wat er allemaal wel niet mis kan gaan als je iemand belt en voor verrassingen komt te staan.
Voor je het weet zit je in de problemen.
Zie je, ik moet dit vandaag niet doen.
De dokter bellen in het weekend, nee.
Want dan zal je zien, krijg ik straks zo'n gesprek, dat moet je toch niet hebben...!
Ik wacht wel even tot maandag, ga ik gewoon even langs.
Gewoon, om ruzie te voorkomen.
