Een middag, avond en laat-in-de-avond gevuld met Singer/Songwriters.
Klein, groter en groot genoeg om eigenlijk niet meer in het hokje Singer/Songwriter te passen.
En ik deed mee aan het "Live verslag", voor 3voor12/Eindhoven.
Wat inhoudt dat je (in mijn geval drie keer) een concert gaat bekijken, vervolgens direct achter je laptop kruipt en zorgt dat je binnen anderhalf tot twee uur een vlot leesbare recensie paraat hebt die vrijwel meteen online gaat.
En dat in een openbare ruimte, ongeveer twintig meter van één van de podia verwijderd.
Omringd door festivalbezoekers.
Aan een tafel met mede-schrijvers, fotografen en redacteurs die uiteraard met elkaar praten en lachen.
Normaal gesproken schrijf ik thuis.
Als ik helemaal alleen ben, gordijnen gesloten.
Ik verdraag geen mensen om me heen, geen gepraat.
Geen muziek, dat neemt teveel ruimte in, in mijn hoofd.
Alles moet leeg en stil zijn, zodat ik alleen maar mijn woorden heb en niets meer dan dat.
Voor een muziekrecensie bereid ik me voor.
Ik lees en luister me in, schrijf vast wat kenmerken op.
Tijdens het concert maak ik aantekeningen, omdat er vaak al vanalles tevoorschijn komt borrelen.
Dingen die ik wil noemen en niet wil vergeten.
Daarna ga ik slapen, sta ik op tijd op en ga ik aan de slag.
Soms moet ik opstaan en iets anders gaan doen, heel even.
Soms loop ik vast en moet ik een uurtje afstand nemen van de tekst.
Uiteindelijk, na het nodige gepuzzel en geworstel, begint mijn stuk echt vorm te krijgen.
En na een laatste half uurtje frummelen aan details ben ik dan zover om hem te verzenden.
Om afstand te doen van mijn laatstgeborene.
(Overigens geldt dit niet voor mijn overige blogverhalerijen.
Die leven meestal al bijna compleet in mijn hoofd.
En hoeven zich alleen nog maar een weg naar buiten te banen.
Via mijn vingers vloeien ze de wereld in.)
Dit wetende is het wellicht enigzins voor te stellen hoe "uitdagend" het voor me was om verslag te doen voor Naked Song.
Ik heb het schrijven zelf ervaren als een worsteling, een ware kwelling.
Tot de laatste letter wilde ik weg, rennen, vluchten.
Tot het moment dat ik het verzond en dan was ik blij en opgelucht.
Want wat was het interessant om te doen, zo totaal tegen mijn gewoontes in te werk te gaan.
Door moeten gaan, want het moet af.
De ultieme uitdaging voor een ras-uitsteller zoals ik.
Het waren drie keiharde keutels, maar ze zijn er uit.
Wil je ze lezen?
Mag wel hoor, ben er best heel tevreden over.
Lees hier over Ken Stringfellow & Guests
Lees hier over Ad van Meurs
Lees hier over Xavier Rudd
Volgend jaar weer...!
