Als een kind dat verdiept is in zijn spel, praat hij in zichzelf.
Op het stuur van zijn fiets ligt een kussen.
Het is de zitting van een bankstel.
Op zijn hoofd draagt hij een headsetje.
Het lijkt alsof er een klein cameraatje voor zijn voorhoofd bevestigd zit.
Of is het een microfoon?
Hij houdt een beeldschermpje in zijn handen.
Op het kussen zit een riempje en aan het beeldscherm een soort gesp.
Hij probeert zijn beeldscherm aan het kussen te bevestigen.
Wat niet zo wil lukken, want zijn motoriek is wat aan de spastische kant.
Maar hij lijkt daar zelf niet mee te zitten.
Blijft gewoon proberen, terwijl hij zichzelf zachtjes, op een zangerige toon bemoedigend toespreekt.
En af en toe in de giechel schiet.
Ik kom eigenlijk voor Albert Heijn maar kan het niet laten om nog even bij mijn fiets te blijven treuzelen.
Het fascineert me hoe hij daar bezig is.
Helemaal in zijn eigen wereld, verdiept in een overleg met zichzelf.
Hij krijgt het maar niet voor elkaar, dat schermpje aan dat kussen, maar hij is geduldig.
Hij giechelt voort en geeft zichzelf vrolijk aanwijzingen.
Ik vind hem zo ontzettend aandoenlijk.
Maar ik snap niet...waarom dat kussen, wat is dat beeldscherm, hoe werkt...wat doet hij...?
Terwijl ik mezelf in beweging dwing blijf ik kijken.
Eigenlijk ook omdat ik voor mezelf probeert in te schatten of hij misschien hulp kan gebruiken.
Ik zou het aan kunnen bieden, maar hij lijkt me behoorlijk afgesloten van mij, Albert Heijn en de rest van de wereld.
Autistisch...? Of een of andere soortgelijke PDD...?
Heeft het dan zin om mijn hulp aan te bieden?
Zo drentel ik daar nog even.
Twijfelend om een helpende hand te bieden en tegelijk genietend van dit prettig gestoorde schouwspel.
En dan realiseer ik me dat het er natuurlijk uitziet alsof ik heel brutaal aapjes sta te kijken.
Want ja, daar staat in andere ogen gewoon een of andere geflipte pipo met een bankzitting op zijn fietsstuur, te babbelen en te lachen tegen zichzelf.
"Wa's dè vur unne gek!", zou er in ons Brabants gezegd worden.
Dus wandel ik naar binnen, want ik ging naar Albert Heijn.
En nu zit het me dwars.
Ik had hem niet hoeven helpen, want uiteindelijk lukte het hem gewoon om dat schermpje aan het kussen vast te schuiven.
Maar ik had misschien toch mijn hulp moeten aanbieden, al was het maar om te tonen dat ik daar niet alleen maar naar hem stond te staren vanwege zijn Rainman imitatie.
Je ziet de meest boeiende dingen op staat.
Maar je mag helaas niet altijd kijken.
En wat was je nou toch aan het doen, malle Eppie?
We zullen het nooit weten.
