Als ik twee koeien in de wei zie die zo gepositioneerd zijn dat het lijkt alsof het één koeienlichaam is, met aan beide uiteinden een kop...
Als de zon doorbreekt en ik zie 8 witte zwanen, scharrelend door het fel afstekend groene gras...
Als een veertiger met overduidelijk een haarstukje op zijn hoofd, slapend in de trein, bij mij de drang opwekt om met mijn hand over zijn wang te strelen en hem te zeggen: "Uw hoofd meneer, het is OK hoor...scheer het allemaal gewoon af, het zou u zo goed doen..."...
Als op een van de perrons een jongen mij passeert, niet ouder dan 16, geheel in het zwart met roesjesblouse, lange jas, hoge hoed en sierlijke paraplu, alsof hij zo van de set van Oliver Twist geplukt is. Alleen zijn Kipling-rugzak verraadt hem...
Als de wolken voortdurend kastelen voor me bouwen en weer afbreken, alsof ze zich geroepen voelen om mij te vermaken...
Als een vrouw in haar nieuwe, fuchsia-roze winterjas haar vriendinnen ontmoet op het perron en de dames haar lachend begroeten op een manier waardoor ik op 8 meter afstand aanvoel dat ze verrast zijn door die "gewaagde" kleur, hun ongemak nauwelijks kunnen onderdrukken...Een grote kliek in zwart en donkerblauw geklede dames, klaar voor een dagje winkelen in Antwerpen. Met een fuchsia-roze buitenstaander in het midden...
Als ik wederom constateer dat mijn dagen er anders uit zullen zien dan ik me had voorgesteld...
Als ik een dame zie lopen in een onbegrijpelijk lelijke panty...
Als een prachtig Afrikaans jongetje met een betraand gezicht de coupé binnenkomt, zijn moeder kordaat zijn neus poetst, een ferme aai over zijn bol geeft, in het Engels "sorry" zegt en ik meen op te vangen dat hij het "tegen niemand mag zeggen" en nogmaals "sorry", waarop hij beduusd knikt, mijn hart een beetje breekt en hij langzaamaan weer uit de kreuk komt...
Als mijn emoties gedurende de reis maar blijven omslaan, zoals het landschap dat aan me voorbij schiet zich afwisselt, zo wellen mijn tranen op en sijpelen weer terug naar binnen, om plaats te maken voor een glimlach, die zich weer weg laat jagen door verdriet en weer terug laat lokken door de zon, de wolken, de muziek, de slapende student tegenover me die mij ineens zó vertedert...
Dan denk ik...
Wat een wereld.
Wat.
Een.
Wereld.
